تولد یکسالگی وبلاگ

ׁׁׁׁیک سال پیش در چنین روزی وبلاگم متولد شد. همان طوری که در پست اولم توضیح دادم، دلیل اولیه ایجاد این وبلاگ فقط و فقط نوشتن خاطرات روزانه بود، اما حالا با گذشت یک سال از آن زمان دلایل دیگری برای ادامه آن دارم که از اساس با دلیل اولیه ام مغایر است.

ׁׁׁׁبرای من نوشتن هر پست وبلاگ روند خاصی دارد: هر چند وقت یک بار پشت کامپوتر می نشینم، به قسمت ناشناخته ی دریای روحم نگاه می کنم و جزایری در آن می بینم ... موضوع هایی که برای من مبهمند و هنوز کشفشان نکرده ام، بعد سوار قایقی به نام کلمه می شوم و قایق را به سوی نزدیک ترین جزیره هدایت می کنم. در راه گرفتار توفان و گرداب های بیشماری می شوم ولی به پارو زدن ادامه می دهم، دیگر جزیره ی مورد نظر را نمی بینم اما به ماجراجویی در بخش ناشناخته ی روحم ادامه می دهم. گاهی به بازگشت فکر می کنم، اما ادامه می دهم (در بعضی موارد واقعا بازگشتم). سرانجام جزیره ای بس زیبا تر و بزرگ تر از جزیره ی مورد نظر را در افق می بینم و قایقم را در کنار ساحل آن متوقف می کنم. نمی دانم چرا جریان آب مرا به سمت جزیره ی خاصی می کشاند و نه به سمت جزیره ای که قصدش را کرده بودم؛ انگار قلم به دست من نیست، انگار قایقم ناخدایی غیر از من دارد. مطلبم را بعد از چند بار ویرایش به دوستم ایمیل می کنم که او هم یک بار دیگر ویرایشش کند و بعد آن را پابلیش می کنم. از آن لحظه به بعد دیگر انسانی نیستم که در جزیره ای ناشناخته گم شده باشد؛ وقتی می بینم دیگران مطلبم را فهمیده اند، خودم هم نوشته ی خودم را بهتر می فهمم، خودم را از راه دیگران بهتر می شناسم و بعد از هر مطلبم، بیشتر رشد می کنم، بیشتر به بلوغ روانی نزدیک می شوم و بیشتر یاد می گیرم. خوشحالم که وبلاگ من در این یک سال سیر صعودی داشته است و مطالب و محتوای آن رفته رفته بهتر و عمیق تر شده است. امیدوارم این روند همیشگی و دایمی باشد.

ׁׁׁׁاز تمامی دوستان عزیزم که در طول این یک سال با کامنت های زیبایشان به بهتر شدن این وبلاگ کمک کرده اند و به من دلگرمی داده اند و در رشد من سهیم بودند، ممنونم و کمال تشکر را دارم.