هجرت

"کفش‌هایم کو،
چه کسی بود صدا زد: سهراب؟
...
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‌ها می‌گذرد
و نسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می‌روبد.
بوی هجرت می­آید:
بالش من پُر آواز پَر چلچله‌هاست."

ׁׁׁׁلحظه­ی رفتن نزدیکست. به زودی برای چند سال یا شاید هم برای همیشه ایران را ترک خواهم کرد. خواهرم حتی با فکر کردن به رفتن من گریه­اش می­گیرد؛ مادرم مانند همیشه خوددار و صبور است، از چهره­اش نمی­توان چیزی خواند و برایم سبزی قورمه­سبزی خشک می­کند؛ برادرم به درستی تصمیم من مشکوکست، مدام راه حل های دیگر را تکرار می­کند و مطمئن است که دستگیری ملوانان بریتانیایی بر صدور ویزایم تاثیر خواهد گذاشت؛ اما من، اضطرابی ندارم؛ با شادی کارهای مربوط به رفتنم را انجام می­دهم؛ در تصمیم خود قاطعم و مطمئنم با توجه به شرایط بهترین گزینه را انتخاب کرده­ام. میلاد عزیزم نیز چند ماه بعد از رفتنم به من ملحق خواهد شد.

"بايد امشب بروم.

بايد امشب چمداني را
که به اندازه پيراهن تنهايي من جا دارد، بردارم
و به سمتي بروم
که درختان حماسي پيداست،
رو به آن وسعت بي‌واژه که همواره مرا مي‌خواند.
يک نفر باز صدا زد: سهراب
کفش‌هايم کو؟"