میلاد

ׁׁׁׁهفتم شهریور هشتاد و چهار، ساعت سه بعد از نصف شب: مانند هر شب در چت روم یاهو پرسه می­زنم. مدتی­ست که روم مرا خسته کرده است. چتِ هر روزه و آشنایی و دیدار افراد جدید دیگر برایم لذت بخش نیست، اما اولین کاری که پس از اتصال به اینترنت انجام می­دهم، ورود به چت روم است. شاهین آنلاین است و گاهی چند خطی برای او می­نویسم. از او می­پرسم که چه می­کند و او آدرس وبلاگی که در حال خواندن آن است را برایم می­فرستد، توصیه می­کند که حتما آن را بخوانم. وبلاگی ست به نام "پسری به دنبال همسفر" و در زیر آن با خطوطی درشت نوشته شده است: "بسیارند آنان که زندگی را سفری می­دانند طولانی و پر مخاطره، و بسیارند آنان که باور دارند این سفر را همسفری در خور باید. من نیز به دنبال همسفری هستم که بتوان بر دستانش اعتماد کرد، به گاه خستگی بر شانه هایش آرمید و زمستان را با گرمای دلش به سر رساند." نوشته ای دلنشین که مرا به خواندن تمام وبلاگش ترغیب می­کند. تصمیم می­گیرم برای نویسنده­ی آن وبلاگ پیامی برای آشنایی بفرستم.

ׁׁׁׁهفدهم مهر ماه، ساعت هفت و سی دقیقه: کلاس فرانسه­ام تازه تعطیل شده است. بر خلاف همیشه مسیری را پیاده می­پیمایم و به شخصی که مدتی­ست با او در اینترنت آشنا شده­ام، می­اندیشم. در شهری دور ساکن است و رابطه ی ما غیر ممکن به نظر می رسد، اما می توانیم با هم دوستانی معمولی باشیم؛ از حق که نگذریم در عکسش قیافه­ی بسیار جذاب و گیرایی دارد و بسیار با ادب و خوش اخلاق است؛ لااقل پشت چت که اینطور است. تصمیم می­گیرم به او sms بزنم اما بهتر می­بینم برای اولین بار به او تلفن کنم. پسری که پشت خط است با کمی لهجه حرف می زند، صدایی گرم و دلنشین دارد و مشخص است از تلفن من خوشحال شده است. صحبتم را کوتاه می­کنم چون منتظر چند مهمان است و نمی­تواند بیش از آن صحبت کند، خداحافظی می کنم.

ׁׁׁׁاوایل آذر: به من ابراز علاقه می کند، آخر او که مرا هنوز ندیده است؛ به او می­گویم که دوستش دارم، اما شاید در واقعیت آنطوری نباشد که پشت چت می بینم . نمی­دانم چه کنم، او نمی­تواند به تهران بیاید، از طرفی من هم دیگر نمی­توانم این دوستی ندیده را ادامه دهم، باید هرچه زودتر او را ببینم. به او می­گویم که می­خواهم برای چند روز به ارومیه بیایم، استقبال خوبی نمی­کند؛ می ترسد. می ترسد از آنکه این دوستی نصفه نیمه­مان را هم از دست بدهد، اما سرانجام می­پذیرد که من سفری کوتاه به آنجا داشته باشم.

ׁׁׁׁبیست و یکم آذر ماه، ساعت هفت و پانزده دقیقه ی صبح، ترمینال اتوبوسرانی ارومیه: از اتوبوس پیاده می­شوم، قرار است دنبالم بیاید و هنوز نرسیده است. وقتِ کمی دارم تا صورتم را بشویم و دستی به موهایم بکشم. تمام شب گذشته را نخوابیدم و به هزاران سوال بی جوابی که در ذهنم داشتم فکر می­کردم؛ از روبرو شدن با او می ترسم، اما به من تلفن می کند و می­پرسد کجایی ؟. از دور او را می­شناسم و به او لبخند می­زنم. لبخند مرا بی پاسخ نمی­گذارد.

ׁׁׁׁامروز یک سال از تاریخ اولین دیدارمان می­گذرد. اکنون دیگر مانند سال پیش دغدغه ی چند ماه آینده را ندارم، بلکه به سالهایی که همراه با او خواهم داشت، فکر می کنم. دیگر با هم اهدافی مشترک داریم و هر دو برای رسیدن به آنها می­کوشیم. می­دانم که مرا دوست دارد. می­دانم که عاشق او هستم و این عشق در را وجود او هم می­بینم. از پیدا کردنش خرسندم، زیرا وی به من نشان داد که می­توانم عشقی فراتر از تصور خود داشته باشم و این برایم برکت است.